سر کلاس ادبیات معلم گفت :
فعل رفتن رو صرف کن
گفتم : رفتم ...رفتی ...رفت
ساکت می شوم ، می خندم ،
ولی خنده ام تلخ می شود
معلم داد می زند : خوب بعد ؟ ادامه بده
و من می گویم : رفت ...رفت ...رفت
رفت و دلم شکست ...غم رو دلم نشست
رفت و شادیم مُرد ...
شور و نشاط رو از دلم برد
رفت ...رفت ...رفت
و من می خندم و می گویم :
خنده تلخ من از گریه غم انگیز تر است
کارم از گریه گذشته که به آن می خندم
نظر فراموش نشه
